Month: December 2015

Karaoke night στον Μπερντέ το Σάββατο 26 Δεκεμβρίου στις 23:00 (μετά τη θεατρική παράσταση των Mind the Gap). Να πάρουμε τα μικρόφωνα στα χέρια μας!

Η ομάδα Mind the Gap παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση “Ψέμματα ή αλήθεια – ένα πολιτικό παραμύθι” το Σάββατο 26 Δεκεμβρίου στις 21:30.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου στις 21:00 προβολή της ταινίας “Inherent Vice” του Paul Thomas Anderson (2014, 149′)

Η ομάδα Mind the Gap παρουσιάζει την παράσταση “Ψέμματα ή αλήθεια – ένα πολιτικό παραμύθι” το Σάββατο 19 και το Σάββατο 26 Δεκεμβρίου στις 21:30.

“Τα φεγγάρια των Βαλκανίων”
Balkan live την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου στις 21:00.

Θεατρική παράσταση: “Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι: Η συνέντευξη” από την ομάδα Quilombola/physicaltheater την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου στις 21:30.

Πώς μια διάλεξη για την ανωτερότητα του “δυτικού  πολιτισμού “ καταλήγει  στην απομυθοποίηση και απορρύθμισή του. Πως μια αιχμαλωσία γίνεται τόπος συνάντησης  όσων αισθάνονται ακόμα ελεύθεροι..

Οι κάτοικοι  μιας  άγριας φυλής της Πολυνησίας δίνουν συνέντευξη σε μια Ευρωπαία δημοσιογράφο. Σχολιάζουν το σύγχρονο Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, τις  συνήθειες , τους τρόπους λειτουργίας του συστήματός μας, την ιδεολογία και εντέλει την ίδια μας η ύπαρξη . Το καθρέφτισμά μας στα μάτια αυτών που συνήθως καθρεφτίζουν τη φύση.

“Ιθαγενείς κανίβαλοι, αρσενικοί και θηλυκοί. Μια μοναδική αποικία αυτής της πιο άγριας, παράξενης και δύσμορφης φυλής, που βγήκε από τα βάθη των άγριων τόπων. Η κατώτατη κατηγορία της ανθρωπότητας”.

Οι ανθρώπινοι «ζωολογικοί» κήποι, που ονομάζονταν επίσης «εθνολογικές εκθέσεις» ή «Negro Villages», ήταν χώροι (περιφραγμένα θεματικά πάρκα) στα οποία εκτίθενταν δημόσια ζωντανοί άνθρωποι τον 18ο, τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτό συνέβαινε ώστε οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι να δείξουν και να τονίσουν τις πολιτιστικές διαφορές μεταξύ εκείνων, δηλαδή του δυτικού πολιτισμού και των μη ευρωπαϊκών λαών.  Ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τη Βαρσοβία, τη Βαρκελώνη, το Αμβούργο, το Παρίσι, το Βερολίνο και άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίων και Αμερικανών τους επισκέφτηκαν. Οι κήποι περιλάμβαναν αιχμάλωτους Ζουλού, Σενεγαλέζους , Λάπωνες, Πυγμαίους, Νούβιους, Εσκιμώους, Καλμούχους, βουδιστές μοναχούς, Σουδανούς και Ινδιάνους, τους οποίους παρουσίαζαν ως εξωτικά είδη. Τους Αφρικανούς τους φωτογράφιζαν δίπλα σε πιθήκους και χιμπατζήδες, για να δείξουν στους επισκέπτες ότι ήταν πιο συγγενείς με τα ζώα παρά με τον άνθρωπο. Αυτό σταμάτησε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τα ζώα το μαρτύριο συνεχίζεται.

Δύο οπτικές γωνίες, δύο γυναικείες ματιές στη ζωή της νυχτερινής Αθήνας.

“ΤΑ ΚΑΒΟΥΡΙΑ”
Ιρίνα Μπόικο, 2002, 50′
Άνοιξε το 1952. 15αχρονα κορίτσια την ημέρα σερβίρανε ούζο και καβούρια. Το βράδυ χόρευαν και τραγουδούσαν προκαλώντας τους πελάτες να αγοράζουν σαμπάνιες και λουλούδια. Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε, αλλά ο χρόνος έχει σταματήσει στα “ΚΑΒΟΥΡΙΑ”. Πενήντα χρόνια μετά ίδιο ντεκόρ, ίδια αφεντικά και ίδια κορίτσια. Για την Βαλεντίνα όμως “ΤΑ ΚΑΒΟΥΡΙΑ” είναι η ζωή της.