Προβολή ταινίας: “Toni Erdmann” – 2016

“Toni Erdmann” – 2016, 162′
Σκην. Maren Ade
Πέμπτη 2/2 – 21:00

Ο Γουίνφρεντ είναι ένας μοναχικός καθηγητής μουσικής που διασκεδάζει μεταμφιεζόμενος και σκαρώνοντας φάρσες. Η καριερίστρια κόρη του Ίνες, με την οποία έχουν απομακρυνθεί εδώ και καιρό, είναι στέλεχος σε πολυεθνική στο Βουκουρέστι. Μια μέρα εκείνος θα εμφανιστεί απροειδοποίητα μπροστά της με περούκα και ψεύτικη οδοντοστοιχία και θα συστηθεί σε όλους ως Τόνι Έρντμαν.

Πόσο γενναιόδωρη, ξεκαρδιστική και γεμάτη εκπλήξεις μπορεί να είναι η ιστορία ενός πλακατζή πατέρα που προσπαθεί να ανακτήσει τους χαμένους δεσμούς του με μια αποξενωμένη και εργασιομανή κόρη; Στα ανατρεπτικά χέρια της Μάρεν Αντε, μια φαινομενικά απλή ταινία σχέσεων μετατρέπεται σε ένα σπάνιο κινηματογραφικό δώρο το οποίο όχι απλώς άξιζε δικαιωματικά τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, αλλά και μάλλον δύσκολα θα χάσει την πρώτη θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2016.

Προβολή Ντοκιμαντέρ: “ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ” 2013, 95′

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου – 21:00
“ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ” 2013, 95′
σκην. Γιάννης Χαριτίδης

Το ντοκιμαντέρ «Φωνές από το υπόγειο» περιγράφει ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό κολάζ, που αποτελείται από μαρτυρίες σχετικά με την άντεργκραουντ ελληνική σκηνή των δεκαετιών του ’60 και του ’70, την ψυχεδέλεια στα εικαστικά και στον κινηματογράφο, καθώς επίσης και τα λογοτεχνικά πειράματα που προέκυψαν μέσα από τη μίξη μπιτ και σουρεαλισμού στην ποίηση.

Ταυτόχρονα, είναι και μια δημιουργική συζήτηση για την -άλλες φορές αθέατη και άλλες φορές υπόγεια- καλλιτεχνική δράση προσωπικοτήτων σαν τον Λεωνίδα Χρηστάκη, τον Πάνο Κουτρουμπούση και τον Δημήτρη Πουλικάκο.

Όλων όσων, δηλαδή, άφησαν ένα ιδιαίτερο στίγμα στα ελληνικά πολιτιστικά δρώμενα στην προσπάθειά τους να αλλάξουν τον κόσμο μέσω της Τέχνης.

*στην προβολή θα βρίσκεται και ο σκηνοθέτης

ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΕΜΠΤΗΣ 19/1/2017

Το Πρόσωπο της Ομίχλης (In the Fog (V tumane)) (2012)
Σκηνοθεσία: Sergei Loznitsa
Σενάριο: Vasiliy Bykov, Sergei Loznitsa
Ηθοποιοί: Vladimir Svirskiy (as Sushenya), Vladislav Abashin (as Burov), Sergey Kolesov (as Voitik), Nikita Peremotov (as Grisha), Yuliya Peresild (as Anelya)

Χώρα παραγωγής: Germany | Netherlands | Belarus | Russia | Latvia


Υπόθεση:
Δυτικά σύνορα της ΕΣΣΔ, το 1942. Η περιοχή είναι υπό γερμανική κατοχή και οι αντάρτες της περιοχής μάχονται με όλους τους τρόπους να προκαλέσουν ζημιά στον κατακτητή. Μια αμαξοστοιχία εκτροχιάζεται κοντά στο χωριό, όπου o Σουσένια, ένας εργαζόμενος στους σιδηροδρόμους, ζει με την οικογένειά του. Ο αθώος Σουσένια συλλαμβάνεται μαζί με την ομάδα των σαμποτέρ, αλλά ο γερμανός αξιωματικός αποφασίζει να μην τον κρεμάσουν με τους άλλους και τον ελευθερώνει. Οι φήμες για την προδοσία του Σουσένια εξαπλώνονται γρήγορα και οι αντάρτες Μπούροφ και Βόιτικ φθάνουν από το δάσος για να πάρουν εκδίκηση. Με την αγωνία ότι οι αντάρτες θα τον οδηγήσουν μέσα από το δάσος, όπου εκεί θα του έχουν στήσει ενέδρα, ο Σουσένια βρίσκει τον εαυτό του κι εκεί, βαθιά στο αρχαίο δάσος όπου δεν υπάρχουν πια ούτε φίλοι ούτε εχθροί και όπου η γραμμή μεταξύ προδοσίας και ηρωισμού εξαφανίζεται, αναγκάζεται να κάνει μια ηθική επιλογή κάτω από απολύτως ανήθικες συνθήκες.

Θεατρικό αναλόγιο: “Η γραμμή της λήθης”

“Η γραμμή της λήθης”
Παρασκευή, 20 Ιανουαρίου, 21:00
Θεατρικό αναλόγιο βασισμένο στο μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες, ‘Κρυστάλλινα Σύνορα’.
Από την ομάδα “Οδοιπόροι”.

«Άνθρωποι στο σταυροδρόμι» είναι ο τίτλος μιας τσιγκογραφίας του μεγάλου μεξικάνου ζωγράφου Μπίγκο Ριβέρα που μαζί με τον Νταβίντ Σικέιρος θεωρούνται οι εκπρόσωποι της μεξικανικής αναγέννησης της νωπογραφίας. Είναι γνωστοί στον κόσμο για τις μνημειακές νωπογραφίες τους.

Το συγκεκριμένο έργο παραγγέλθηκε στο ζωγράφο από το κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933 προκειμένου να κοσμήσει την κεντρική αίθουσα. Το έργο έγινε «δεκτό» με απίστευτες αντιδράσεις με διαδηλώσεις και οξείες επιθέσεις εφημερίδων και παραγόντων κάθε λογής συντηρητικών κύκλων και κληρικών, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς το 1934.

Ο λόγος: Επειδή περιείχε μεταξύ των άλλων τη μορφή του Λένιν. Ο Ριβέρα όμως την επόμενη χρονιά το ανασκεύασε και έκτοτε βρίσκεται και κοσμεί την Πόλη του Μεξικού.

Ο Κάρλος Φουέντες δεν είναι παρά ο συνεχιστής της μνημειακής ανθρώπινης νωπογραφίας, σύμφωνα με τους πιο έγκριτους κριτικούς ανήκει στο «λατινοαμερκάνικο μπουμ» όπως θα ονομαστεί η σπουδαία εκείνη λογοτεχνική κίνηση που εμφανίζεται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής από τις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Μιας λογοτεχνικής κίνησης πεδίο σύγκρουσης και συνύπαρξης. Το πρωτόγονο και θαμπό παρελθόν της Λατινικής Αμερικής, οι πρώτες κοινότητες και άποικοι οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι επαναστάσεις συνυπάρχουν με τη ζωή των ανθρώπων και συμπληρώνουν την ταυτότητα των ηρώων.

Η ισχυρή δύναμη της παράδοσης συγκατοικεί αρμονικά με τον πειραματισμό και τη λογοτεχνική καινοτομία.

Η γλώσσα γεννιέται στη γη. Το μαγικό, το παραμύθι το θαύμα, η εξαύλωση της έκφρασης, αποτελούν στοιχεία του πραγματικού. Αυτός ο «μαγικός ρεαλισμός» όπως Θα ονομαστεί, αποτελεί δομικό στοιχείο της σπουδαίας αυτής λογοτεχνικής παραγωγής.

Τα έργα του είναι σπουδαία όχι γιατί καταγράφουν με τρόπο θαυμαστό, αλλά γιατί διεκδικούν. Διεκδικούν το παρόν – το παρόν όλων μας που δεν μπορεί να παρέλθει.

FB Μπερντές

“Ο Iks και η Μηχανή” – παράσταση από το θέατρο κούκλας Birdbone Theatre

Το θέατρο κούκλας Birdbone Theatre​ από τον Καναδά παρουσιάζει:

Ο Iks και η Μηχανή

Μια παράσταση θεάτρου σκιών με ζωντανή ορχήστρα

Την Παρασκευή στις 21:00 στην σκηνή του Μπερντέ!

Ο IKS ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ
θέατρο σκιο-ποίησης για ΟΛΕΣ τις ηλικίες

Μια ιστορία…
Θάρρους κόντρα σε μια Αναγκαστική Μετανάστευση
Μιας Γιγάντιας Μηχανής που καταπίνει Σκοτάδι
Ενός μικροσκοπικού σπιτιού -σε μέγεθος δαχτυλήθρας- υφασμένο μέσα στο Σκοτάδι
Και μιας τολμηρής περιπλάνησης μέσα από Φλόγες που Αλυχτάνε, Χαρτονένιες Πόλεις-Φαντάσματα, Δέντρα που Τραγουδάνε, μέχρι το εσωτερικό της Παλιάς Σελήνης

Μια υπερφανταστική παράσταση ποιητικού σκιοθεάτρου για θεατές που δεν είναι μαριονέτες και είναι όλων των ηλικιών από το θέατρο κούκλας Birdbone Theatre. Μαζί τους ο Κωσταντής Μιζάρας και εκλεκτοί καλεσμένοι.

www.birdbonetheatre.org

 

 

Σχετικά με τον Iks

Η παράσταση «ο Iks και η Μηχανή», πειραματισμός πάνω στο θέατρο σκιών, έθεσε -και θέτει- ταυτόχρονα τους κουκλοπαίχτες και τη ζωντανή ορχήστρα τους στη μελέτη των σκιών και της μουσικής ταχυδακτυλουργίας. Υλικά της παράστασης: σπασμένες ομπρέλες, σουρωτήρια, επιμελώς κομμένα χαρτόνια κα.. Η ορχήστρα παίζει με: singing bowls, tin-can gurdy και τρόμπες ποδηλάτων. Τραγουδάμε.

Η πρώτη εκδοχή της παράστασης ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2016, στο Τορόντο, όπου έγινε σαν μια «δημόσια αγρύπνια»… Μια στιγμή σιωπής για τη συγκλονιστική έξοδο και φυγή του λαού της Συρίας από την πατρίδα και τα σπίτια του. Η παράσταση, αρκετά αφαιρετική και ατμοσφαιρική, «δέχτηκε» την εικόνα μετακίνησης των προσφύγων, όπως και το κοινό των παραστάσεων: φοβισμένοι άνθρωποι που διαφεύγουν από κίνδυνο, δημιουργούν σιωπή. Ήταν μια άτσαλη, ταπεινή ανθρωπιστική διαμαρτυρία ενάντια στην τρομολαγνική ρητορική που οι ηγέτες του καναδικού έθνους έχουν βαφτίσει «Συριακό Προσφυγικό Ζήτημα».

Λίγο μετά την αρχή της συνεργασίας μας, μια πυρκαγιά βιβλικών διατάσεων ξέσπασε σε μια «πετρελαϊούπολη», το Fort McMurray, Alberta. Καναδάς (μια από της πόλεις που «στήθηκαν», όπως και την εποχή του «πυρετού του χρυσού» με αφορμή την εξόρυξη πετρελαίου από αποθέματα πισσούχας άμμου, ή «κινούμενη άμμο» όπως την έχουν ονομάσει πολλοί περιβαλλοντολόγοι). Οι οικονομικοί μετανάστες που ταξίδεψαν για να «επανδρώσουν» το Fort McMurray, και να βγάλουν μεροκάματο σχίζοντας τη γη, πραγματοποίησαν την έξοδό τους μέσα στ’ αμάξι τους σε ένα αυτοκινητόδρομο «μιας κατεύθυνσης», και πίσω τους η γη φλεγόταν. Η πυρκαγιά, η οποία ονομάστηκε «Το Κτήνος» από τη σύγχρονη μυθολογία, ήταν τέτοιων διαστάσεων που άφηνε τα μάτια να χάσκουν ορθάνοιχτα και τις τρίχες της κεφαλής -και όχι μόνο- να στέκουν προσοχή. Παρόλα αυτά, η μόνη «ιστορία» που επαναλήφθηκε ανηλεώς από τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» ήταν η ίδια που «παίζει» τις τελευταίες δεκαετίες: μια οικονομία που βασίζεται στο πετρέλαιο δημιουργεί θέσεις εργασίας, οπότε: ξαναχτίστε, ξαναχτίστε, ξαναχτίστε, μη σηκώνετε κεφάλι, επιστρέψτε στη μαγική ασφάλεια του οκτάωρου και ξαναχτίστε. Οι κάτοικοι του Fort McMurray, γύρναγαν στην πόλη, την ώρα που Το Κτήνος ακόμα έκαιγε. Οι λίγοι δημοσιογράφοι που τόλμησαν να ασχοληθούν ουσιαστικά με το θέμα και να διερευνήσουν τις πραγματικές αιτίες πίσω από την καταστροφή, ουσιαστικά χλευάστηκαν από την κυβέρνηση και τον επικεφαλής της, γιατί: «οι κάτοικοι του Fort McMurray, περνάνε -τώρα- τόσα δεινά, που είναι απάνθρωπο να ασχοληθούμε με τα βαθύτερα αίτια της καταστροφής, ακόμα». Δεν ακούστηκε καμία εξαγγελία για διερευνητική επιτροπή για το θέμα, φυσικά μπορεί απλά να μην «το πήραμε είδηση».
Έκτοτε ξεκινάμε τις παραστάσεις μας, με ένα θρήνο, τραγουδισμένο ενάντια στις πολυεθνικές εταιρίες, των οποίων η επαναλαμβανόμενη θυσία έμβιων και μη όντων στο βωμό του κέρδους, έχει δημιουργήσει μια πραγματικότητα όπου ούτε «Το Κτήνος» δεν μπορεί να κάνει τους «τίμιους εργαζόμενους» να χάσουν τον ύπνο τους τα βράδια.

Η παράσταση «ο Iks και η Μηχανή», πήρε την αρχική της μορφή στις πίσω αυλές, τις κουζίνες, τα πάρκα, τα φεστιβάλ και τα θέατρα του Οντάριο και του Κεμπέκ, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2016. Οφείλει να ταξιδέψει στον «Παλαιό Κόσμο» (δηλαδή την Ευρώπη), και συγκεκριμένα στην Ελλάδα… Κοντύτερα στις απαρχές της τέχνης του κουκλοθεάτρου, κοντύτερα στη διαδρομή των προσφύγων, ίσως και μακρύτερα από τον Καναδά και Το Κτήνος του.

Στην Ελλάδα: θα «ξαναδημιουργήσουμε» την παράσταση από την αρχή με τη βοήθεια των: Στάθη Μαρκόπουλο (κουκλοπαίχτη, http://ayusaya.blogspot.gr/) και Κωσταντή Μιζάρα (ηθοποιό-κουκλοπαίχτη, http://whyownblog.blogspot.gr/), θα τα καταφέρουμε χωρίς ένα μέλος από την ομάδα μας -η οποία δεν θα ταξιδέψει μαζί μας-, θα προσθέσουμε λόγο στην παράστασή μας για πρώτη φορά… και θα «τη δούμε» να αλλάζει παίζοντας στις πίσω αυλές, τις κουζίνες, τα πάρκα, τις καταλήψεις και σε δομές που φιλοξενούνε πρόσφυγες στην Αθήνα, στην Πάτρα και αλλού.

Για το θέατρο κούκλας BIRDBONE
Το θέατρο κούκλας Birdbone
δημιουργεί παραστάσεις για αυτούς τους Δύσκολους ΠολιτικοΟικονομικοΚοινωνικοΑνθρωπιστικούς Καιρούς
πιστεύει στο ωραίο και τη δημιουργία του
νιώθει υποχρεωμένο να υψώνει -ενίοτε- την κουκλοθεατρική του γροθιά κόντρα στην ακαλαίσθητη μαυρίλα που βαραίνει τον Άνθρωπο… όποτε η τρομολαγνεία της πρακτικής της «μη διατάραξης του κοινωνικά πεπραγμένου» πάει να περαστεί ως αφήγηση της αλήθειας.
Είμαστε φύση και θέση Possibilitarians (κάποιος που όσο άσχημα κι αν φαίνονται -ή είναι- τα πράγματα, πάντα βλέπει δυνατότητες) και αυτό γιατί γαλουχηθήκαμε στο θέατρο απ’ το Bread and Puppet Theatre του Peter Schumann, και επίσης γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Φτιάχνουμε παραστάσεις που είναι «πιο μεγάλες» και «πιο μικρές» από μας. Κατασκευάζουμε τα υλικά μας μόνοι μας και παίζουμε σε σαλόνια, συνεργεία, χιονισμένους δρόμους, γήπεδα και μερικές φορές θέατρα. Η ομάδα έχει περιοδεύσει στο Οντάριο, το Κεμπέκ και τις βορειοανατολικές πολιτείες της Αμερικής. Πολλές φορές απαρτίζεται από 2 κυρίες, άλλες από 12μελή θίασο και 23μελή ορχήστρα. Στην Ελλάδα θα είμαστε οι: Aleksandra Bragoszewska, Kristine White, Christos Smirnios, και Κωσταντής Μιζάρας.