Κείμενο για αστυνομικές παρεμβάσεις σε σχολεία

Με αφορμή τα γεγονότα στο 2ο ΓΕΛ Κερατσινίου, όπου πριν λίγο καιρό 5 μαθητές οδηγήθηκαν στο τμήμα ύστερα από προφορική κλήτευσή τους με την αιτιολογία της συμμετοχής τους σε καταλήψεις, μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο σε σχολεία της γειτονιάς από την ομάδα ενισχυτικής διδασκαλίας του Μπερντέ:

 

Το σχολείο λένε ότι είναι η μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία θα μεγαλώσουμε. Όπως κάθε παιδί έτσι και εγώ έχω όνειρα και θέλω μέσα από το σχολείο μου να εκφραστώ και να δημιουργήσω. Θέλω να μπορώ να εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου και να διεκδικώ για εμένα, τους συμμαθητές μου και τους καθηγητές μου ένα καλύτερο σχολικό περιβάλλον και καλύτερη μόρφωση.

Τώρα όμως μαθαίνω ότι η αστυνομία θα συνεργάζεται πλέον με τους καθηγητές και θα αποφασίζουν μαζί για το αν είμαι αντιδραστικό στοιχείο ή όχι. Θέλουν να με κάνουν να καρφώνω τους συμμαθητές μου! Η τηλεόραση λέει στους γονείς ότι αυτό είναι το σωστό, ότι η αστυνομία θα φροντίζει να είμαι ασφαλής και αυτοί την πιστεύουν.

Πώς λοιπόν θα μπορώ να ονειρεύομαι όταν θα φοβάμαι; Όταν θα φοβάμαι να εκφράσω την άποψή μου γιατί θα υπάρχει ο κίνδυνος να με καταδώσει ο καθηγητής μου; Πώς θα δείχνω την αλληλεγγύη μου και θα μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους συμμαθητές μου όταν θα υπάρχει ο κίνδυνος να με καρφώσουν αυτοί ή εγώ αυτούς; Πού είναι η ελευθερία που υποτίθεται -όπως διαβάζουμε στα σχολικά βιβλία – ότι έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες τόσων χρόνων; Πού είναι όλες αυτές οι αρχές της ελεύθερης βούλησης, του αλληλοσεβασμού, της εμπιστοσύνης, της ομαδικότητας που υποτίθεται ότι προάγει το σχολείο;

Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω μόνος μου και θέλω βοήθεια. Από τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου, τους γονείς μου και από κάθε “μεγάλο” που ήταν κάποτε μαθητής και αυτός. Μαζί νομίζω ότι μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την κατάσταση που κάνει το περιβάλλον που ζούμε εντός και εκτός σχολείου ανυπόφορο.

Θέλω να ονειρεύομαι, να ελπίζω σε κάτι καλύτερο και όχι να φοβάμαι! Λευτεριά στα όνειρα!