αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος
ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΒΟΞΙΤΗ ΣΤΑ ΓΕΡΑΝΕΙΑ ΟΡΗ
Παρασκευή 20/4 στις 20:00 στον Μπερντέ
Με τη συλλογικότητα από τα Μέγαρα «Ο Κλαδούρχος», ενημερωνόμαστε και συζητάμε για την υπόθεση των εξορύξεων βωξίτη στα Γεράνεια όρη, τους αγώνες της τοπικής κοινωνίας, τις πρόσφατες εξελίξεις και τις προοπτικές διασύνδεσης με αντίστοιχους αγώνες σε άλλα μέρη.
Ερωτόκριτος & Αρετούσα
Παρασκευή 30 Μαρτίου 21:00
(θα ακολουθήσει Κρητικό γλέντι)
Αφετηρία για τη δημιουργία αυτής της εκδήλωσης αποτέλεσε ο φίλος μας ο Αχιλλέας. Δική του ιδέα ήταν μια βραδιά Ερωτόκριτου στον Μπερντέ, χρόνια πριν. Ο Αχιλλέας Παναγούλης, μπορεί να μην συμμετείχε ενεργά σε κάποια από τις ομάδες του Μπερντέ, στήριζε όμως τον χώρο και ήταν δραστήριος τόσο στο τοπικό, όσο και στο ευρύτερο κίνημα. Δημοσιογράφος στο επάγγελμα, ανήσυχο και πολυδιάστατο πνεύμα. Έχασε τη ζωή του στις 4 Σεπτέμβρη του 2013, όταν τον παρέσυρε αυτοκίνητο έξω από την ΕΡΤ στη Μεσογείων, όπου συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, ως αλληλέγγυος στους εργαζομένους της ΕΡΤ. Ο Ερωτόκριτος ήταν ένα πολύ αγαπημένο του ποίημα, που τον συγκινούσε και τον άγγιζε βαθιά. Εκείνος μας έβαλε το «μικρόβιο» να ασχοληθούμε με αυτό το έργο και το συναίσθημα που απορρέει είναι ευγνωμοσύνη. Αφιερώνουμε στη μνήμη του την εκδήλωση αυτή.
Στην πορεία αυτής της διαδρομής, που καταλήγει στην εκδήλωση που παρουσιάζουμε, ο καθένας από όλους εμάς που συμμετέχουμε, βρήκε κομμάτια του εαυτού του στο έργο. Κομμάτια προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά: το τρίπτυχο που θα λέγαμε ότι αποτελεί τελικά τον Μπερντέ. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που δένει τόσο όμορφα αυτό το παζλ και που μέσα στον αυτοδιαχειριζόμενο Μπερντέ μας, συναντάμε κομμάτια αυτού του έργου, αλλά και το αντίστροφο. Σας περιμένουμε για να ταξιδέψουμε μαζί, μέσα από τους ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους του Βιτσέντζου Κορνάρου, σε αξίες διαχρονικές και υπαρξιακά ζητήματα.
Κείμενα: Βιτσέντζος Κορνάρος
Μουσική: Άρης (λύρα, τραγούδι), Σταύρος (λαούτο, τραγούδι), Κυριάκος (μπουλγαρί)
Θέατρο σκιών: Ομάδα Ανεμοδούρα (*όλες οι φιγούρες κατασκευάστηκαν από την Ανεμοδούρα αποκλειστικά για τη συγκεκριμένη εκδήλωση)
Καλλιτεχνική επιμέλεια / επιλογή κειμένων: Άρης, Γιώργος, Έμη, Ευτυχία, Ιωάννα, Μαίρη, Ματούλα
Αφήγηση: Γιώργος, Έμη, Ευτυχία, Ιωάννα, Ματούλα, Παναγιώτης
Εμψύχωση: Μαίρη
Σκηνοθεσία: Συλλογική
*εικόνα στην αφίσα από street art σε τοίχο του Λαυρίου
Έτερος Εγώ
2016 | 101′
Σκηνοθεσία Σωτήρης Τσαφούλιας με τους: Δημήτρη Καταλειφό, Φρανσουά Κλιζέ, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Μάνο Βακούση, Ιωάννα Κολλιοπούλου
Ένας εκκεντρικός, μοναχικός εγκληματολόγος αναλαμβάνει να βοηθήσει στην εξιχνίαση μιας σειράς τελετουργικών φόνων, τους οποίους ο δράστης συνοδεύει με πυθαγόρεια ρητά.
Το Σάββατο 24 Μαρτίου 12:00 με 16:00 ανοίγουμε τον χώρο του Μπερντέ σαν αναγνωστήριο!
Μαζευόμαστε για καφεδάκι, διάβασμα και ιντερνετάκι, φέρνουμε βιβλία laptop και σημειώσεις!
Πέμπτη 22/3 στις 21:00 στο Μπερντέ
Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού
(The Killing of a Sacred Deer)
Δραματική 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 121′
Αγγλο-ιρλανδική ταινία, σκηνοθεσία Γιώργος Λάνθιμος με τους: Κόλιν Φάρελ, Νικόλ Κίντμαν, Μπάρι Κέγκαν, Ράφι Κάσιντι
Ο Στίβεν, επιτυχημένος καρδιοχειρουργός και παντρεμένος με δύο παιδιά, αναπτύσσει φιλίες με τον Μάρτιν, ένα ορφανό 16χρονο αγόρι, που «διεισδύει» αργά και μεθοδικά στην οικογένειά του με ολέθριες συνέπειες.
Mush-a ring dum-a do dum-a da
Wack fall the daddy-o, wack fall the daddy-o
There’s whiskey in the BAR
Που πάω, Θεέ μου; (Quo Vado?)
Ιταλική, Κωμωδία, 2016, 86′
Σκηνοθεσία: Τζενάρο Νουνζιάντε, Παίζουν: Κέκο Ζαλόνε, Ελεονόρα Τζιοβανάρντι
Βυθισμένος στη ρουτίνα του δημοσίου υπαλλήλου, ο Κέκο πέφτει θύμα του νέου νόμου περί κινητικότητας και εθελούσιας εξόδου. Αντιστέκεται όσο μπορεί, αλλά η κυβερνητική υπεύθυνη είναι αποφασισμένη να τον στείλει μέχρι και… τον Βόρειο Πόλο για να τον κάνει να παραιτηθεί.
Ο μικρός Λέανδρος ξυπνάει ένα πρωί και βρίσκει στο δωμάτιό του ένα δράκο. Ο δράκος αρχίζει να μεγαλώνει και όλο μεγαλώνει και γίνεται τόσο μεγάλος, που παίρνει το σπίτι στην πλάτη του και πετάει μακρυά. Όταν ο μπαμπάς γυρίζει απ’ τη δουλειά διαπιστώνει ότι το σπίτι έχει κάνει φτερά!
Από πού ήρθε αυτός ο δράκος και γιατί μεγαλώνει τόσο πολύ; Ποια θα είναι η έκβαση αυτής της παράδοξης περιπέτειας; Μια απλή, βαθιά ιστορία για τις συνέπειες της άρνησης και την ευεργετική επίδραση της αποδοχής κάθε προβλήματος.
Μια παράσταση με ζωντανή μουσική και τραγούδια από παραδοσιακά ακούσματα εμπνευσμένη από το παραμύθι του Τζάκ Κέντ “Δεν υπάρχουν δράκοι”
διάρκεια 50′ λεπτά
για παιδιά από 3 μέχρι 93
Διασκευή, κατασκευή κούκλας,Σκηνοθεσία: Φεβρωνία Ρεϊζίδου Παίζουν: Φεβρωνία Ρεϊζίδου, Αγγελική Βλασοπούλου, Χριστίνα Στουραΐτη, Λαμπρινή Αρβανιτίδου, Γιώργος Καψάλης
Κρουστά: Λαμπρινή Αρβανιτίδου Κιθάρα: Γιώργος Καψάλης
Ο θίασος:
Το κουκλοθέατρο Καραμπόλα γεννήθηκε το 1996 στη Ρόδο. Πραγματοποίησε παραστάσεις και εργαστήρια κατασκευής κούκλας στο Εθνικό Θέατρο της πόλης σε σχολεία στα χωριά της Ρόδου και στα γύρω νησιά μέχρι τον Οκτώβριο του 2004. Τα τελευταία 13 χρόνια βρίσκεται στην Αθήνα και δίνει παραστάσεις σε θεατρικές σκηνές, Φεστιβάλ,μουσεία, σχολεία, και ιδρύματα. Οι δάσκαλοι που δίδαξαν, ενέπνευσαν και εμπνέουν την ομάδα μας: Τάκης Σαρρής, Καίτη Μπούλη, Alfred Casas, Rene Baker, Νίκος Τόμπρος, Στάθης Μαρκόπουλος, Peter Schumann. Από το 2009 συνεργάζεται με την μη κυβερνητική οργάνωση των Γιατρών του Κόσμου στην Ελλάδα και πραγματοποιεί εργαστήρια θεατρικού παιχνιδιού και κατασκευή κούκλας καθώς και παραστάσεις για παιδιά προσφύγων που φιλοξενούνται στον Ξενώνα των Γιατρών του Κόσμου στην Αθήνα. Μέλος της UNIMA Ελληνικό Κέντρο Κουκλοθεάτρου.
https://www.youtube.com/watch?v=EPxIzVGijug
http://karabolapuppettheatre.blogspot.gr/
Κοινωνικά Απόβλητα – Η ιστορία της πανκ σκηνής στην Αθήνα
του Γιάννη Κολοβού
«Περνάγανε αμάξια απ’ την πλατεία στα Εξάρχεια και χωνόμασταν μέσα στ’ αυτοκίνητο με το κεφάλι και τους τρομάζαμε! Μας βλέπαν έτσι, με τις μοϊκάνες, σου λένε ‘Παναγία μου, τί ‘ναι τούτοι!’»…
Το πανκ είναι μια μουσική νεανική υποκουλτούρα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 1975, κατέστη κοινωνικά ορατή με σκανδαλώδη τρόπο στο Λονδίνο και μεταφέρθηκε στην Αθήνα το 1979. Οι πρώτοι Αθηναίοι πανκς, με την ακραία εμφάνισή τους και την επιθετική συμπεριφορά τους προσπάθησαν να διακωμωδήσουν τα μικροαστικά ήθη, να αμφισβητήσουν τη μεταπολιτευτική πολιτική συναίνεση, να διαταράξουν τη δημόσια ευταξία, να μολύνουν τα πατροπαράδοτα χαρακτηριστικά της ελληνικότητας, να ανατρέψουν τις αισθητικές αξίες και να ανασκευάσουν τη διάχυτη πίστη στην ανάπτυξη και τη συνεχή βελτίωση της ζωής.
Μόλις οι πανκς εγκαταστάθηκαν στα Εξάρχεια και δημιούργησαν τις υποδομές της σκηνής πανκ (συγκροτήματα, ομάδες συναυλιών, δίκτυα διανομής φανζίν, δίσκων και κασετών, καταλήψεις) έγιναν πάραυτα μέρος της αντικουλτούρας που είχε σχηματιστεί στην περιοχή και βασικός πυλώνας του ανταγωνιστικού κινήματος.
Η παρούσα μελέτη, η οποία κινείται στο πλαίσιο της προφορικής ιστορίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας, προχωρά πέρα από τον «σημειολογικό ανταρτοπόλεμο» του πανκ και τη μικροϊστορία των φυλών των Εξαρχείων και ερευνά την ένταξη στη σκηνή πανκ της Αθήνας ως πολιτισμική δήλωση, πολιτική υπαγωγή και κοινωνική εμπειρία. Μέσα, λοιπόν, από τις αφηγήσεις ζωής πρώην και εν ενεργεία μελών της σκηνής, παρουσιάζεται ο ρόλος που παίζουν στο σύγχρονο μητροπολιτικό περιβάλλον αυτές οι συλλογικότητες και τα δίκτυα κατοχύρωσης της ετερότητας, τα οποία διεκδικούν τη χειραφέτησή τους από την επίσημη κοινωνική αφήγηση, και φυσικά ο δυναμικός τρόπος που το πέτυχαν αυτό. Ακόμα όμως πιο σημαντικός είναι ο τρόπος που θυμούνται ότι το έκαναν, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο η πανκ εμπειρία διαμορφώνει τις σημερινές αντιλήψεις και τα πολιτικά βιώματα των υποκειμένων.
Μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει μπαρ.
The Florida project
Δράμα, 2017, 111′
Σκηνοθεσία: Σον Μπέικερ. Παίζουν:Γουίλεμ Νταφόε, Μπρούκλιν Πρινς, Βαλέρια Κότο
Λίγο έξω από το Ορλάντο και δίπλα στην Ντίσνεϊλαντ, η 6χρονη Μούνι μεγαλώνει σε ένα μοτέλ μαζί με την άνεργη 22χρονη μητέρα της, η οποία δυσκολεύεται να πληρώσει το εβδομαδιαίο νοίκι. Ανάλαφρη όσο και ρεαλιστική ματιά σε μια κοινωνικά αποκλεισμένη Αμερική.
Μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης και μάλιστα διπλής, καθώς οι περιπέτειες αυτού του καλοκαιριού θα φέρουν τις Μούνι και Χέιλι ένα βήμα μακρύτερα από την αθωότητα αλλά και κοντύτερα τη μία στην άλλη. Η μεταξύ τους σχέση, βαθιά προβληματική για τα συντηρητικά και πολιτικώς ορθά κοινωνικά δεδομένα, αντιμετωπίζεται ως το μοναδικό σωσίβιο σωτηρίας και για τις δύο (χιλιομπαλωμένο και μισοξεφούσκωτο) μέσα σε μια θάλασσα προκατάληψης, η οποία μοιάζει με ειδυλλιακή πισίνα για τους «παροικούντες» την παραμυθένια Ντίσνεϊλαντ και με τρικυμιώδη ωκεανό για όσους έχουν εξοστρακιστεί σε απόσταση ικανή για να βλέπουν, αλλά όχι και να αγγίζουν.